 Wysłany: Nie 15:26, 18 Mar 2007 Temat postu: Muzeum Inżynierii Miejskiej |
|
| Nie tylko dla inżynierów
Muzeum Inżynierii Miejskiej Kraków, ul. Wawrzyńca 15 Otwarte 10-16 (oprócz poniedziałków) Wstęp 3,50 zł Tak, dobrze widzicie! Propozycją spędzenia kilku upojnych godzin styczniowych jest wizyta w muzeum. MIM jednak nie powiela stereotypowego widzenia tej placówki jako miejsca zimnego, sterylnego i nieprzystępnego, gdzie chodzi się w kapciach ślizgających się po podłodze, zaś eksponaty ogląda się z daleka. Wejście do muzeum łatwo przegapić – mieści się ono w niezbyt zachęcających barakach przy Wawrzyńca. Wejście jednak sprawia miłą niespodziankę – kupujemy bilet, rozpłaszczamy się w pomieszczeniu obok i wchodzimy na salę. Najpierw czekają maszyny proste – instrukcja użycia, krótka nauka obsługi i już - dzięki systemowi krążków podnosimy ją bez najmniejszego wysiłku osobę nam towarzyszącą. Kolejne maszyny przynoszą nam zastosowania układów wielokrążków w celu podniesienia większych ciężarów. Obok instrukcji obsługi – wyjaśnienie, jakie prawa fizyki działają. Ale czytać nie trzeba. Ten mały korytarzyk był tylko przedsmakiem... Teraz wchodzimy na wielką salę. Kilka dziwnych obiektów przyciąga uwagę – most pierwszy – wiszący, most drugi – łukowy (cóż z tego, że elementami konstrukcyjnymi tegoż są to właściwie wielkie i niezwykle sztywne poduszki), koryto z wodą i woreczkami z grochem (z nich możemy zbudować tamę, przy okazji ochlapawszy się trochę). Tutaj skupiono się na takich działach fizyki jak prąd elektryczny, magnetyzm i hydrostatyka. W ramach tego pierwszego czeka na nas między innymi masakrowanie jabłka, produkcja energii przy użyciu rowerku treningowego i prawie jak magiczna kula, w której kolorowy strumień ładunków kieruje się tam, gdzie aktualnie kładziemy ręce. Magnetyzm to z kolei magnesy wszelkiego rodzaju. Różne kształty, formy i różny zakres przyciągania, huśtawki magnetyczne, podnośniki magnetyczne... Interaktywność w tym przypadku polega na tym, iż możemy poobserwować, jak zmieniają swoje położenia różne przedmioty z metalu, poprzyciskać do siebie różne magnesy lub po prostu bawić się w kręcenie drucianą huśtawką używając wyłącznie magnesu sztabkowego. Wody jest chyba na wystawie najwięcej i przybiera ona różne formy – wody w butelkach, kranówy (przy pokazywaniu działania wieży ciśnień), wreszcie niemal bajkowej szyby – gdy robimy gigantyczną bańkę mydlaną, używając wody z mydłem i przyrządu do baniek w postaci dziwnego czegoś o wyglądzie pojedynczej żaluzji. Część interaktywna kończy się na sztuce współczesnej, dokładniej – rzeźbie w metalu, jeszcze dokładniej – rzeźbie magnetycznej. Oto do namagnesowanego kawałka metalu przyczepiamy śrubki, gwoździe, łańcuchy, nakrętki i co dusza zapragnie, znajdziemy po kieszeniach i będzie metalowe. Efekty mogą być wstrząsające... Tu następuje koniec dotykania, macania i ogólnie używania eksponatów, przechodzimy na ekspozycje. Co jest warte uwagi? Telewizory. Widać po nich, jak bardzo technologia skoczyła do przodu. Jak bowiem porównać nasze obecne plazmy grubości kilku centymetrów z półmetrowym pudłem od peerelowskiego odbiornika? Obecne piloty też nie przypominają za bardzo przyczepianego kablem „cosia” w kształcie mniej więcej jajowatym, koloru beżowego. Radia są zminiaturyzowane, występują w odtwarzaczach mp3, a na wystawie widzimy jeszcze radia przedwojenne – drewniane, z kryształkami w środku... Ażeby użyć modnego słowa – „oldskulowe”. W ramach staroci mamy również samochody – Syreny, Mikrusy, małe fiaciki, nawet takie ewenementy jak konny tramwaj i motocykle typu „Junak”. Mają taki fantastyczny napis z boku, ładniejszy niż Harleye, zdecydowanie. Podsumowując: interaktywność to główna zaleta tego muzeum. Pobyt tam nie przypomina w żadnym razie lekcji fizyki, lecz przeciwnie, może nawet pomóc zrozumieć zawiłości i przydatności jej praw. Byłam w nim już co najmniej pięciokrotnie, ale jak tylko mam okazję, to przychodzę do MIM – choćby gwoli rozrywki. (Ola Mróz - olka) Muzea przeżytkiem? Czy może właśnie przeżywają swój renesans? Podziel się swoim zdaniem! |
|
